«Πράγματα που με κάνουν να σταματάω»
[Ι. Οδός Ιθάκης]
Λίγο πίσω από τον χρόνο μου οδηγούσα για να φτάσω σε μία ακόμα στάση της μέρας ενώ από το πίσω κάθισμα άκουγα ένα παιδί που προσπαθούσε να μάθει ένα αμερικανικό ροκ τραγούδι και παράλληλα με το μυαλό μου έφτιαχνα τη λίστα για τα ψώνια του Σαββάτου και έφτιαχνα βαλίτσα και διάλεγα τα δώρα για τους φίλους που θα δω και ετοίμαζα βραδινό και έγραφα τον μονόλογο μίας παρουσίασης, άρα δεν άκουγα, αυτό είναι ξεκάθαρο, δεν άκουγα, δεν έβλεπα, δεν μύριζα, δεν υπήρχα, εν ολίγοις, μέσα στις αισθήσεις μου, οταν στρίβοντας κοφτά και καθυστερημένα στη γωνία της οδού Ιθάκης είδα ένα έφηβο αγόρι που μάθαινε σε ένα κορίτσι πως να οδηγεί ένα μπορντό Χόντα πενηντάρι
στο τιμόνι εκείνη
τα πόδια στο οδόστρωμα
χαμογελούσε
τα μάτια της έλαμπαν
η εξάτμιση πετούσε σπίθες
το δέρμα της πετούσε σπίθες
το κορμί της έτρεμε
πίσω της πάνω στη σέλα
εκείνος
σοβαρός
μετρημένος
είχε τον κόσμο στα χέρια του
και τα χέρια του στη μέση της
τα μάτια κλειστά
και γλιστρούσε
τον είδα
-με είχα κάποτε δει-
πώς γλιστρούσε σε ένα κενό
γεμάτο άγουρη ηδονή
και ματαιώσεις
μα και όλο καύλα
κι επαναστάσεις
και εκείνη γελούσε
και αυτός χανόταν
και ο χρόνος δεν ήταν πια
το ταξίδι είχε
-ξανά-
τη μόνη ουσιαστική
ουσία
και γκάζωσαν
ξήλωσαν την άσφαλτο
και το μόνο που άφησαν πίσω
ήταν η πολεμική ιαχή
της νίκης τους.
Έφτασα.
Γελούσα.
✍🏻 Τρέχω, τρέχεις, τρέχουμε και ο χρόνος δεν είναι, τρέχει κι αυτός, και ο χρόνος περνάει και δεν θα είναι ποτέ αρκετός κι ακόμα χειρότερα, δεν είναι ποτέ σπουδαίος γιατί όσο τρέχω, τρέχεις, τρέχουμε δεν χωράει στο λαχάνιασμα η σπουδαιότητα του χρόνου αλλά το βάρος του μόχθου που με, σε, μας οδηγεί σε ασφυξία. Μα κάθε τόσο, κάτι με αναγκάζει να σταματήσω. Σήμερα, 6 Μαϊου ήταν αυτά τα επικίνδυνα όμορφα παιδιά.
Τα 1000mg Απουσίας ήταν μόνο η αρχή 
Καλησπέρα Μιχάλη. Εύχομαι να είσαι καλά και να δημιουργείς φίλε μου.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Το ίδιο εύχομαι και για εσένα, φίλε Γιάννη!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!