Κατάστηθα

Μετά
όπως ήσουν ξαπλωμένη στο σεντόνι
το χέρι σου άγγιξε αόριστα τον ώμο μου
σαν να ‘ταν για πρώτη φορά τα δάχτυλά σου πάνω στο δέρμα μου
κι όταν έκλεισες τα μάτια νυσταγμένη
φόρεσα μια βελούδινη μοναξιά
στο βλέμμα έφερα το τρυφερό κενό
στο στόμα μια ποιητική σιωπή
κι ο παλμός μου έσβησε ταπεινά
για να με βρεις ακέραιο
όπως με βρίσκουν πάντα τα ανοιχτά πελάγη και των μεγάλων φορτηγών οι σιδερένιες πλώρες• κατάστηθα.
Οπως μόνο η θάλασσα με βρίσκει.