Όλοι είμαστε αθώοι

Κάποιες μέρες
θέλω απλώς να κλαίω
χωρίς λόγο
όπως όταν ήμουν παιδί
κι εσύ με παρηγορούσες
χωρίς ποτέ να ρωτάς
σαν να ‘λεγες
συγγνώμη
κι εγώ ηρεμούσα
σαν να σου έλεγα
δεν φταις

κάποιες μέρες
θέλω απλώς να κλαίω
χωρίς λόγο
μα δεν μπορώ
γιατί τώρα παρηγορώ εγώ
τα παιδιά
και εκείνα πάντα ηρεμούν
και, πια, ξέρω.

[κάποιοι είδατε μια εκδοχή του το πρωί, ίσως. Στην πραγματικότητα, είδατε πώς φτιάχνεται ένα ποίημα που δεν σκοπεύει να διασταλεί περισσότερο από όσο είναι αναγκαίο για να καταλήξει ο δημιουργός του σε ένα συμπέρασμα που τελικά, μπορεί να μην είναι καν ασφαλές. Θα επιστρέψει ξανά και ξανά. Κι ίσως να μην καταλήξει και πουθενά. Αλλά τα φύλλα και τα ποιήματα στροβιλίζονται υπέροχα καθώς πέφτουν.]