Γράμμα σε ένα μικρό αγόρι

Μικρό μου αγόρι,
θα ‘θελα να σου δώσω τουλάχιστον μία υπόσχεση για την ομορφιά του κόσμου, για την ομορφιά των ανθρώπων, να σου πω γεμάτος μεταμέλεια πως αρκεί να κλείσεις τα μάτια σου σφιχτά,
πολύ σφιχτά,
για να χαθεί η ασχήμια, η θηριωδία, το μίσος κι ο εγωισμός που σου κληροδοτώ μα όπως σε κρατάω μέσα στα χέρια μου, λυπάμαι τόσο, μου ‘ναι αδύνατο να εφεύρω τέτοιο ανήκουστο παραμύθι για τα παιδικά αφτιά σου.
Τι απομένει λοιπόν;
Μονάχα η αλήθεια.
Δεν φεύγει, δεν χάνεται η θηριώδης μορφή που φοράμε ακόμα κι όταν κλείσουν τα βλέφαρά μας, μένει γύρω μας και πυκνώνει. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τα ανοίξεις διάπλατα
-φτωχό, μικρό μου αγόρι-
όσο περισσότερο μπορείς απέναντι στην ασχήμια
-να μετρήσεις με το βλέμμα κάθε πληγή-
για να καταφέρουν τα τόσο εύθραυστα, διακριτικά ίχνη ομορφιάς που ζουν στο στρίφωμα να τρυπώσουν μέσα σου μαζί με τον οχετό.
Και έτσι ίσως
-ίσως μόνο-
τον άνθρωπο, μαζί κι εσένα, κάπως να αγαπήσεις.