Το βρέφος στο τραπέζι

«Το βρέφος στο τραπέζι»

Καταπίνω τις ασφάλτους
Μετράω ψοφίμια στου τροχού το γύρισμα
Τρία κιλά εδώ, δώδεκα πιο κάτω
Ένα πάνω στο τραπέζι μου, στο πιάτο μου μισό
Στο σφαγείο σέρνουν μωρά
Από τη θηλή της μάνας τους
ξεκομμένα με τρόπο μην τρομάξουν
Σφίγγει το κρέας η αδρεναλίνη
-η ποιότητα του κρέατος ορίζει το επίπεδο της ανθρωπιάς μας-
Πικρίζει στο στόμα του Κρόνου
του βρέφους ο φόβος
Θεόμορφος καταβροχθίζω τις σπαρμένες εκτάσεις
Γύρω μου ψοφούν κοπάδια
Ορίζω τη μοίρα τους, μαζί και τη δική μου
Προσπερνά το εφήμερο
Στη λήθη φουντάρει η προϊστορία
Ο πρώτος μονοκύτταρος
Πολτοποιείται κάτω από τους τροχούς
Και την αποχαύνωσή μου και τους Θεούς μου
Που προσφέρουν αιώνια ζωή
Και τόσο πολύ μου μοιάζουν
Μα ακόμα περισσότερο ίδιοι είναι
Με τα λαμπρά μου έργα
Όλα δικά μου, όλα για εμένα
Λέω
«Θα αντέξουν χίλια χρόνια»
Προσφορά καμιά σε κανέναν
Πέρα από εμένα και όσους
Επιλέγω να μου μοιάζουν
Ακόμα και από τους όμοιούς μου
-Ένας τόνος μέταλλα
Να κουβαλάει από το ένα
Μέρος στο άλλο
Ογδόντα κιλά κρέας
Πάει πολύ ακόμα και για έπαρση-
Μα αρκετά
Στρώθηκε το τραπέζι
Φωνάζει παραδίπλα η μητέρα
«Είναι κάποιου το παιδί!»
Μυρίζει Κυριακάτικο ψητό
Και οικογενειακό τραπέζι
Εκείνη
Εγώ
Το βρέφος στο τραπέζι
Και όρεξη
Αναθεματισμένη όρεξη.