Ας αφήσουμε κατά μέρος τις αβρότητεςας αποδυθούμε τους τίτλουςκι ας το ομολογήσουμε:Πάντα υπάρχει ένα πιστόλιπάνω στο τραπέζι.Κάποτε το φτάνεις πρώτος εσύάλλες φορές εγώ.Κοιτάμε μετά μέσα στις πληγέςπου ανοίξαμε στον άλλοναι, λεμε, ίδιο είν' το αίμα.Όλα τα άλλα είναι μονάχαο απόηχος της σφαίραςτρυφερά παραμύθια για καληνύχτα.
Ας πούμε ότιπερπατώντας στο στενό πρόσεξαπράγματι εκείνο το νεαρό αγόριΑς πούμε ότιδεν το προσπέρασα χωρίς να καταλάβωπως ήταν παράξενα σκυφτόΑς πούμε ότι αντιλήφθηκα πως αιμορραγούσεακριβώς πάνω στο στήθοςΑς πούμε ότιέμεινα κοντά τουδεν έφαγα καλά, δεν ήπια πολύ, δεν πήδηξα, δεν με πηδήξανε, δεν έφτιαξα τίποτα με τα χέρια μουΑς πούμε ότιδεν έκανα βήμα από κοντά … Συνεχίστε να διαβάζετε Αθώα ψέματα ενήλικων ανθρώπων.
Και πάλι θα βγει στους δρόμουςγύρω του θα μιλούν για το θαύμα της ζωήςγια τον μεγαλειώδη τρόπο μαςκαι τις φίνες αποχρώσειςμα εκείνος δεν θα τους ακούειθα του ξεφύγει έτσι το οικουμενικό αφήγηματης ύπαρξής μαςώσπουθα φτάσει ξανά η στιγμή που κάποιοςθα τον αρπάξει από τον γιακάένας αδιαμφισβήτητα σοφόςμε περιποιημένο κεφάλι και γυαλιστερό μούτροτι κατάλαβες μωρέ; θα … Συνεχίστε να διαβάζετε Ο περίπατος.
Είμαστεο απόηχος των μικρών πραγμάτωνόταν σπάνεμεγάλα δοχεία εμείςόσο πιο κούφιοιτόσο μεγαλύτεροςο κρότος τους καθώς συντρίβονταιπάνω μαςμέσα μαςΑχολόγημα μικρώνμικρών πραγμάτωνμικρά θραύσματαπου σφηνώνουνπάνω στις τεταμένες μαςαισθήσειςκι ο άνθρωποςτο χέρι δίπλα μαςτο στόματο σώμα-τι φορτίο του φορτώνουμε, Θεέ μου-Μέγας σιγαστήραςτο πρώτο αριστούργηματων βωβών προβολών μαςη σιωπή εντός μας. .
Σερνόταν στον δρόμο ματωμένοςπάνω στις πατημασιές των άλλωνφτερά είναι αυτά τα δυοτον ρώτησε ο λαχειοπώληςτα κοίταξε ξεχασμέναμέσα στα χέρια τουόχι είπε παιδιά είναιμα δεν τον άκουσε κανείςτόσο που είχε ξαμακρύνειμέσα στα σύννεφα.
Αγαπημένοι μου απόντες,σήμερα θα γράψω τελείως πεισματικάγια κανέναν απολύτως λόγοαπλώς και μόνο γιατίαν δεν γράψωθα πει πως δεν με ενδιαφέρει αρκετάνα αποκωδικοποιήσω τίποτανα ερμηνεύσω τίποτανα φοβηθώ τίποτανα κατευνάσω τίποτανα ερωτευθώ τίποτανα ξορκίσω τίποτανα υπερασπιστώ τίποτανα καταπιώ τίποτακαι φοβάμαι πως αυτή την επιστολήδεν θα χρειαστεί να σας την στείλωποτέφοβάμαι πως θα είμαιανάμεσα στους παραλήπτεςφοβάμαι πως ο … Συνεχίστε να διαβάζετε Επιστολή προς άπαντες απόντες.
Είμαι ένας άνθρωπος φρικτόςτο στόμα μου πεδίο χαμένης μάχης της απόπειρας με τη ματαιότηταφρικτός, αποκρουστικός άνθρωποςΑπαντώ στις καλημέρες με βλέμματα συχνά σκοτεινάστις ερωτικές προκλήσειςΑπαντώ με αβέβαιη σιωπήστα γέλια των παιδιώνΑπαντώ με ένα συγκαταβατικό χειροκρότημαστους επαίνους που μου κάνουνΑπαντώ με αυτοσαρκαστικά σχόλιαστις εκδηλώσεις τρυφερότηταςΑπαντώ με βεβιασμένη ανταπόδοσηστις παρακινήσεις των φίλωνΑπαντώ με οργισμένα γέλιαστα δάκρυα των γερασμένωνδεν … Συνεχίστε να διαβάζετε Οι απαντήσεις των φρικτών ανθρώπων.
Έχω ένα στήθος βαρύγεμάτο νεκρά ανομολόγητακαι ένα λευκό χαρτίγια οστεοφυλάκιό τους.Κάθε τόσο κάποιος τυχαίοςστέκει μπροστά τουκαι προσκυνάεικρίμα, λέειέτσι άδικα χαμένες τόσες και τόσεςομολογίες.Έτσι άδικα γραμμένατόσα και τόσαποιήματα.
Μα να περνούν τα χρόνιακαι μαζί τους να ξεφτίζειο αιφνιδιασμός της στιγμής,η λατρεία των μικρών πραγμάτωνείναι άδικο, Πατέρα.Δεν ήταν αμάρτημα αρκετά βαρύεκείνο το πρώτογια τέτοια τιμωρία.
Έχω ένα κοντό παντελονάκι και ένα ξύλινο κρατώ όπλο παίζω στις αλάνες με όνειρα αβολίδωτα ο κρότος να ματώνει τα σκοτάδια γεμίζω με υπερβολές ανοησία και αγαθές προθέσεις τραβάω μία πιστολιά με βρίσκει κατάστηθα σαράντα χρόνια μετά με χτύπησες ρε τσογλάνι, φωνάζω βάζω το χέρι στην πληγή πιάνω τις υπερβολές χαϊδεύω την ανοησία ψηλαφώ τις … Συνεχίστε να διαβάζετε Αστοχία υλικού.
Τα 1000mg Απουσίας ήταν μόνο η αρχή 