Η μόνιμη κατοικία μας είναι η αστρική σκόνη.Το τραύμα είναι πάντα το καύσιμο.Αν σε ρωτήσουν να τους πεις ότι η ανθρώπινη διαστροφή είναι απολύτως μετρήσιμο μέγεθος.Ξεκινώντας τη μέρα μας ξεχνάμε σχεδόν πάντα πως όσο κοιτάζουμε ό,τι είναι να κοιτάξουμε, κάνουμε ό,τι είναι να κάνουμε, σχεδιάζουμε ό,τι είναι να σχεδιάσουμε, στην άκρη του μπαλκονιού οι δεκαοχτούρες … Συνεχίστε να διαβάζετε Αφορισμοί|05.10.22.
Μία μπύρα που ανοίγει στο απέναντι μπαλκόνι, ένα τζιτζίκι που ακόμα ελπίζει, μία άγρια κοριτσοπαρέα με ποδήλατα, ποπ κορν που σκάνε, τραπ και ανόητα πειράγματα των αγοριών, δύο έφηβοι με σκέιτ μπορντ, ένας μικρόσωμος σκύλος από δίπλα σηκώνει τον τόπο, ο άλλος, ένας θεόρατος αλήτης, κατουρά μία ρόδα και λαχανιάζει, στον ακάλυπτο δύο γάτες μαλώνουν, … Συνεχίστε να διαβάζετε Τρυφερή συμφωνία στη γειτονιά μετά το ψιλόβροχο | 21.08.22.
Αγαπητά μεγαλοστελέχητης ιστορικής για το ανθρώπινο είδοςMattel,σας γράφω ως ανήσυχοςπατέραςαφενός για να εξαίρω το ήθοςμε το οποίο υπηρετείτετην ανατροφή προνομιούχωνλευκών κοριτσιών ανά τον κόσμοόλα αυτά τα χρόνιαπροβάλλοντας πρότυπα ευεργετικάγια τα ίδια αλλά και για την κοινωνίακαι αφετέρουγια να επιστήσω την προσοχή σαςσε μια γενικευμένη ανάγκηεπικαιροποίησης αυτών των προτύπωνκαι προφανώς αναφέρομαιστην εξηντάχρονη, μεστομένηξανθούλα Barbie.Πόσα κορίτσια δεν … Συνεχίστε να διαβάζετε Μπάρμπι.
Κάθε φορά που έκοβε τα αγριόχορτα της αυλής, κάτι μέσα του χαμήλωνε όλο και περισσότερο στο χώμα.Κάθε φορά που μαγείρευε κιμά με δάφνη, κόκκινο κρασί, μπαχάρι και κανέλα σκεφτόταν πως του ήταν τελείως ξένος ο πόνος των προσφύγων απ' τη Σμύρνη, ίσως η μάνα του είχε μαζί του γνωριμίες.Κάθε φορά που τον τσιμπούσαν τα κουνούπια … Συνεχίστε να διαβάζετε Πώς να κάνεις έναν άνθρωπο να γελάσει από καμιά φορά.
Έφευγα από την πόλη και δεν ήταν ότι δεν είχα που να πάω αλλά ότι φοβόμουν πως πίσω μου δεν είχα τίποτα ν' αφήσω και η μεγάλη, βυθισμένη λεωφόρος είχε την ομορφιά ενός δικού μου ψέματος που έλεγα μικρός ως να με πάρει ο ύπνος, τι τρυφερό χάδι ο δρόμος και πόσο καλά ακονισμένος σε … Συνεχίστε να διαβάζετε Πάντα η νύχτα |15.06.22.
30Km Έβρεχε φως απ' το πρωί εχθές, πήρα το ποδήλατο, βγήκα στον δρόμο. Μυλοπόταμος, Αργυρούπολη, Σιταγροί, Φωτολίβος, Καλός Αγρός, Αμπελάκια, Νέα Αμισσός, Αρκαδικό και πίσω στη Δράμα. Έγραφε καλά η άσφαλτος σπασμένη μέσα στα χωράφια, κατάλαβα από τις μπλε ταμπέλες στις εισόδους των χωριών πως οι πρώτοι άνθρωποι πρέπει να ήταν κάτι γεωργοί κρυφοποιητές που … Συνεχίστε να διαβάζετε 30km | 14.06.22.
Δεν θα ήμουν έντεκα χρονών όταν βρέθηκα μέσα στη Νεκρόπολη του Καΐρου να προσφέρω κολατσιό στα παιδιά που ζούσαν στους τύμβους των πεθαμένων. Το έκανα με όλη τη γενναιοδωρία ανθρώπου που μπορεί να διαθέσει το κολατσιό του από το παράθυρο του λεωφορείου μέχρι αυτό να προσπεράσει, τα παιδιά άνοιγαν τα κρύα σάντουιτς και πετούσαν στον … Συνεχίστε να διαβάζετε Με τον ίδιο τρόπο| 23.05.22.
Δεν μπορώ να αρχίσω με το "σ' αγαπώ", ούτε και με αυτό σκοπεύω να τελειώσω, βλέπεις, κάτι τέτοιο θα έσβηνε τελείως απ' τον χάρτη το "σε θέλω" και "σε μπορώ" ακόμα κι όταν πρέπει σκληρά να προσπαθήσουμε, αρχίζω, άρα, με τα ασήμαντα, όπως πώς ζαρώνεις τα χείλια όταν δεν θέλεις να δουλέψεις ή που λες … Συνεχίστε να διαβάζετε Ποτέ με το «σ’ αγαπώ» |16.05.22.
Έφτασα μεσημέρι, άγριο, Αθηναϊκό, στον σταθμό ταξιτζήδες έψαχναν κούρσα, έβριζαν, λίγο έλειψε να πιαστούν στα χέρια όμως οι φοιτητές γελούσαν και έπαιζαν στα δάχτυλα συνθηματικά του ιδρωμένου πόθου, δεν αναγνώριζα τις πλατφόρμες μα τίποτα δεν έδειχνε να έχει αλλάξει, με τη βαλίτσα στο χέρι και το κεφάλι βαρύ πήρα τον συρμό κι άλλωστε, ένας από … Συνεχίστε να διαβάζετε Βικτώρια| 08.05.22.
...η εξάτμιση πετούσε σπίθες το δέρμα της πετούσε σπίθες το κορμί της έτρεμε πίσω της πάνω στη σέλα εκείνος σοβαρός μετρημένος είχε τον κόσμο στα χέρια του και τα χέρια του στη μέση της...
Τα 1000mg Απουσίας ήταν μόνο η αρχή 