Κωμικό, δεν είναι;

Τα βράδια
μετά τους μεγάλους
μικρούς μας
κόπους
βλέπουμε
με τα αγόρια μας
μέτριες κωμωδίες

και γελάμε
ξεκαρδιζόμαστε
και λέμε αστεία

ξεθεωμένοι
χαμένοι
πνιγμένοι
θλιμμένοι
λίγο μόνοι μέσα σε όλα αυτά
μα πάντως

γελάμε
ξεκαρδιζόμαστε
και λέμε αστεία

και δεν ξέρω αν το έχεις προσέξει

-τα αγόρια το πρόσεξαν, μου το ‘παν
εχθές που βλέπαμε μόνοι μας
χωρίς εσένα μια μέτρια κωμωδία-

κανείς δεν γελάει όπως εσύ
κανείς δεν γελάει αν δεν γελάσεις εσύ
μόνο κοιτάμε αποχαυνωμένοι την κωμωδία
χωρίς αστεία

και δεν είναι ότι σε περιμένουμε

-εγω μόνο σε περιμένω, στο ομολογώ,
σε κρυφοκοιτάω και όταν γελάς
τότε αναπνέω και καθώς βγάζω
απ’ τα πνευμόνια μου τον αέρα
του σπιτιού μας, γελάω
θα μπορούσα και να κλαίω και θα ‘τα το ίδιο-

να γελάσεις
αλλά είναι ηλεκτροφόρο
πέρασμα το γέλιο σου
και μας σαρώνει
από την κούραση
τους λάθος δρόμους
τον πυθμένα
τη θλίψη
και το κρύο του κενού όλων αυτών

κι εμείς γελάμε
ξεκαρδιζόμαστε
και λέμε αστεία

επειδή εσύ γέλασες πρώτη
επειδή εσύ έφτασες πρώτη
στη χαρά ενός κακού αστείου
κι εμείς σ’ ακολουθήσαμε.

Αυτό που προσπαθώ
μάλλον άχαρα να σου πω
είναι ότι
τα βράδια που μου ομολογείς
ένα ανείπωτο κενό
και πως μέσα σου κατοικεί
ένα βαθύ σκοτάδι
υποπτεύομαι πια
ότι μου λες ψέματα
για να νιώθω λιγότερο
μόνος
στο μεταίχμιο της θλίψης
ή ότι κανείς δεν σου είπε
μέχρι τώρα

«ευχαριστώ»

μετά από μία μέτρια κωμωδία.