Να κοιτάς τον ήλιο να ανατέλλει είναι σαν να κοιτάς φωτογραφίες από το παιδικό σου δωμάτιο: σου κόβουν την ανάσα• και όχι πάντα από θαυμασμό. Συχνά και από τρόμο.
Η μόνιμη κατοικία μας είναι η αστρική σκόνη.
Το τραύμα είναι πάντα το καύσιμο.
Αν σε ρωτήσουν να τους πεις ότι η ανθρώπινη διαστροφή είναι απολύτως μετρήσιμο μέγεθος.
Ξεκινώντας τη μέρα μας ξεχνάμε σχεδόν πάντα πως όσο κοιτάζουμε ό,τι είναι να κοιτάξουμε, κάνουμε ό,τι είναι να κάνουμε, σχεδιάζουμε ό,τι είναι να σχεδιάσουμε, στην άκρη του μπαλκονιού οι δεκαοχτούρες θα γεμίζουν με κλαδιά το πάτωμα γκρεμίζοντας, όσο πηδιούντε, τη φωλιά τους.
Δεν έχει καμία σημασία η αλήθεια ως ακέραιο νούμερο. Εκείνο που μετράει είναι ο αντίκτυπος της κβαντικής της φύσης.
Δεν υπάρχει ούτε ένα όνομα ζώου, αντικειμένου, Θεού, που να μην έχει εφευρεθεί από τον άνθρωπο. Ήταν ο μόνος τρόπος για να φέρει στα μέτρα του τον κόσμο.
Η μοίρα υπάρχει ως κλίμακα προσδιορισμού της απόκλισής μας από την επιθυμία και ως μέσο ποσοτικοποίησης της ανεπάρκειάς μας.
Συχνά αναζητούμε τον πραγματικό μας εαυτό. Έτσι, εναλλάσσουμε προσωπεία μπρος στον καθρέφτη που είναι οι άλλοι μέχρι κάποιος να μας χαμογελάσει. Μετά σταματάμε.
Τελικά, μας ενδιέφερε πάντα περισσότερο να μας αγαπούν παρά να μας αληθούν. Κι αυτό είναι μία ροή τόσο αληθινή που θυμίζει κρυστάλλινο νερό σε αρχαίο ρυάκι.
Δεν υπάρχει έμπνευση.
Υπάρχει μόνο παρατήρηση, εσωτερίκευση και σκληρή δουλειά.
Η γραφή είναι γαμήσι,
αλλά τα βιβλία δεν είναι παιδιά.
Τα παιδιά είναι παιδιά.
Οι αφορισμοί είναι η πιο φθηνή μορφή λογοτεχνίας που στοχεύει αποκλειστικά και μόνο στον εντυπωσιασμό.
Τους λατρεύω.
Τα 1000mg Απουσίας ήταν μόνο η αρχή 
Reblogged στις ΓΚΑΖΕΣ – τα γυαλένια μας.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο