Αήττητο

Ποιος το ‘χει για ημερολογιακό συμβάν;
Ποιος κοίτα τη συννεφιά και καταριέται;
Ποιος χωρίς ηλιοφάνεια δεν μπορεί
τον ήλιο ν’ αντικρίσει;
Ποιος σκυθρωπός βαδίζει με το πρώτο
ψιλόβροχο;
Ποιος παίρνει το θέρος για φαινόμενο
καιρικό;

Αυτόν να βρούμε, να τον κεράσουμε
κρασί.

Αυτός περισσότερο έχει ανάγκη
να μεθύσει.
Κι ίσως στη άγια μέθη του να βρει
τις ξεχασμένες polaroid
των παιδικών του φίλων
ίσως να βρει τη συμβουλή της γιαγιάς του
με βάμμα ιωδίου και χανζαπλάστ
ή το ενθύμιο φιλί
που έχει πάνω στο μέτωπό του
ξεφτισμένο
ή τις ενενηντάρες TDK που έχουν
και στις δυο πλευρές τα τραγούδια
των πεθαμένων του
ζωντανά ηχογραφημένα.

Σκληρό, δεν λέω.
Μπορεί να πάρει τύφλα να κλαίει
με δάκρυα καυτά. Από μέσα.

Σύμφωνοι.

Μα έπειτα θα ξέρει ποια είναι η θέρμη
που απ’ το πρόσωπό του λείπει

και

το αήττητο του πράγματος.