1η Αυγούστου 2022

Ο Αύγουστος των ποιητών είναι νεκρός.
Το στεντόρειο μεσημέρι
η Σίκινος, η Σέριφος, η Νιος, η Σαντορίνη
το ερημοκλήσι τ’ αλαργινό
τα χέρια που γγίζουν μέδουσες πάνω στο νερό
οι θαλασσινές σπηλιές
το καΐκι και τα πανιά της Παναγιάς
ο εύθυμος θεός των αμπελιών
τ’ ακρογιάλια σαν μεταξένιοι αχνοί
ο μπάτης από τα πεύκα
το γλαυκό της θάλασσας
το θαλασσί φως που αχνίζει.
Αυτός ο Αύγουστος, ο μήνας κι ο Θεός
έχει προ πολλού πεθάνει.

Το μόνο που απομένει είναι μία θλιβερή
οικονομοτεχνική μελέτη βαριάς
τοπικής βιομηχανίας και
ο νέος μεγάλος καύσωνας των
παγκόσμιων ρύπων.

Δοξάζουμε τον Αύγουστο όπως
δοξάζουμε
την προσδοκία με μία ιστορική
νοσταλγία και μία τρυφερή αφέλεια.
Δηλαδή
δεν είναι καλοκαίρι.
Πάσχα είναι.
Κάθε ουζοπότηρο
κόκκινο αυγό.

Κάθε «σ’ αγαπώ» και κάθε «σε θέλω»
ένα βεγγαλικό και ένα
«Αὔγουστος ἀνέστη ἐκ νεκρῶν
θανάτῳ θάνατον πατήσας
καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι
ζωήν χαρισάμενος.»

Μα όλοι αυτοί οι αιώνες δεν κατέληξαν
καμιά Λαμπρή σε ανάσταση.
Μα πάντα
στη
σφαγή
ενός
λευκού
προβάτου.