30Km
Έβρεχε φως απ’ το πρωί εχθές, πήρα το ποδήλατο, βγήκα στον δρόμο. Μυλοπόταμος, Αργυρούπολη, Σιταγροί, Φωτολίβος, Καλός Αγρός, Αμπελάκια, Νέα Αμισσός, Αρκαδικό και πίσω στη Δράμα. Έγραφε καλά η άσφαλτος σπασμένη μέσα στα χωράφια, κατάλαβα από τις μπλε ταμπέλες στις εισόδους των χωριών πως οι πρώτοι άνθρωποι πρέπει να ήταν κάτι γεωργοί κρυφοποιητές που αντλούσαν από τη γη και τη ρίζα, αλλιώς πώς τέτοια ονόματα, στο δρόμο πλάταιναν ως τον ορίζοντα τα καλαμποκοχώραφα, σπαθάτα, πυκνά δάση γεμάτα μυστικά έντομα κι εγώ για κάνα δυο χιλιόμετρα, με κομμένη την ανάσα, είχα ξανά στο μυαλό μου μόνο ένοικο τον Στίβεν Κινγκ, πόσο οικεία αίσθηση, σαν να ήμουν και πάλι δεκαεφτά ή κάτι τέτοιο και να περίμενα ένα παιδί να με οδηγήσει, μπαίνοντας μέσα στο λιβάδι του φωτός μου φώναξε από μακριά ο τρελός του χωριού «καλημέρα», το ‘χω για μεγάλη τιμή να μου μιλήσει ο τρελός του χωριού, πιάνουν πάντα και οι ευχές και οι κατάρες τους, ανταπέδωσα κι έπειτα, καθώς τον προσπερνούσα τον άκουσα να μου φωνάζει όλο αγωνία «μην πας, έχουν κηδεία παρακάτω, έχει θάνατο στο τέλος», το σκέφτηκα να γυρίσω πίσω μα ήταν πια αργά, έμεινα στον δρόμο και πήγα, άλλωστε είναι μονόδρομη η πορεία και αυτή η διαδρομή κάνει τέλειο κύκλο, οι ακτινωτές μου γυρνούν, κι ο δρόμος τραβάει και μετράω σ’ όλη τη διαδρομή τα χωμάτινα μονοπάτια που ξεκινούν από τον δρόμο μου και χάνονται στα βάθη χωρίς προορισμό, εκείνα που δεν πήρα και δεν έμαθα αν καταλήγουν εκεί που επιθυμώ να φτάσω ή σε ένα «μεγάλο, παγωμένο αδιέξοδο», επέστρεψα, δεν πέτυχα την κηδεία, μου έμεινε του τρελού η καλημέρα και τώρα, τρεις μετά τις δώδεκα που με ξυπνά η αγωνία σκέφτομαι πως ίσως περισσότερο χρειαζόμουν μια «καληνύχτα». Ή ένα «καλό δρόμο» επί συνόλου. Στο φινάλε, πόσο μακριά να σε πάει μια «καλημέρα»;
Τα 1000mg Απουσίας ήταν μόνο η αρχή 