Δεν θα ήμουν έντεκα χρονών όταν βρέθηκα μέσα στη Νεκρόπολη του Καΐρου να προσφέρω κολατσιό στα παιδιά που ζούσαν στους τύμβους των πεθαμένων. Το έκανα με όλη τη γενναιοδωρία ανθρώπου που μπορεί να διαθέσει το κολατσιό του από το παράθυρο του λεωφορείου μέχρι αυτό να προσπεράσει, τα παιδιά άνοιγαν τα κρύα σάντουιτς και πετούσαν στον δρόμο τα χοιρινά πριν πέσουν στο ψωμί και το τυρί. Μετά ξανά, παζάρεψα κάτι φθηνά αθλητικά ιμιτασιόν στο Κουσάντασι με τον αέρα ανθρώπου που θα μπορούσε και να μην παζαρέψει, χάρηκε ο έμπορος, είχε το μαγαζί του σε μια στοά που ήξεραν καλά οι Έλληνες τουρίστες, ξανά τα ίδια στο Πι-Πι Ντον πάνω στην ακτή για ένα φουλάρι ολομέταξο νάιλον από ένα μικρό αγόρι, δεν το ένοιαζε πόσα θα βγάλει από το εμπόριο των υφασμάτων, το βράδυ είχε καλύτερη πραμάτεια να προσφέρει στους πλειστηριασμούς των νάιτ κλαμπ με τους ηλιοκαμμένους Ευρωπαίους και κάποτε είδα να ξύνουν τον φλοιό της κανέλας με φοβερή σπουδή κι αγάπη έξω από τη Σιγκιρίγια σε μια μονάδα κάθετη, ξένων συμφερόντων, ξέρω τώρα πως ήταν θέατρο για το μισόευρο που θα γέμιζε το τραπέζι του, αλλά είχε κι αυτό τη χάρη του. Αυτό που δεν θυμάμαι να είδα ποτέ, είναι άνθρωπο να προσπερνάει άγιο με τρόπο πιο αδιάφορο όσο οι καλοντυμένοι κύριοι των διατηρημένων πόλεων. Θέλω να πω, στη σάλτσα βάζω πάντα λίγη κανέλα, φέρνει έναν κόμπο στον λαιμό αλλά αδειάζω έτσι κι αλλιώς το πιάτο, με την άνεση ανθρώπου που έχει ένα πιάτο για να αδειάσει.
Τα 1000mg Απουσίας ήταν μόνο η αρχή 
2 σκέψεις σχετικά με το “Με τον ίδιο τρόπο| 23.05.22”