Ποτέ με το «σ’ αγαπώ» |16.05.22

Δεν μπορώ να αρχίσω με το «σ’ αγαπώ», ούτε και με αυτό σκοπεύω να τελειώσω, βλέπεις, κάτι τέτοιο θα έσβηνε τελείως απ’ τον χάρτη το «σε θέλω» και «σε μπορώ» ακόμα κι όταν πρέπει σκληρά να προσπαθήσουμε, αρχίζω, άρα, με τα ασήμαντα, όπως πώς ζαρώνεις τα χείλια όταν δεν θέλεις να δουλέψεις ή που λες πάμε καλά; ενώ ξέρεις πως δεν πάμε καλά, άσχημα, καθόλου ή όταν σκύβεις και τους φιλάς στον σβέρκο πριν τον ύπνο και τρίβεις σε στιγμές αμηχανίας αφηρημένη από το πρόσωπό σου όλο το μέικαπ που με ακρίβεια πριν λίγο φόρεσες, που κάνεις διαρκώς διατάσεις και το δέντρο και έχεις πονεμένα πόδια από μια δουλειά που άφησες πριν δώδεκα χρόνια ή πώς προφέρεις «je crois au changement» με το στυλό ανάμεσα στα δόντια και ότι χορεύεις χωρίς μουσική σε μια φανταστική, δικιά σου χορογραφία μέχρι να γεμίσεις ένα ποτήρι νερό από τη βρύση, αρχίζω με τα ασήμαντα και με αυτά θα τελειώσω γιατί έτσι θέλω ακόμα να σε θέλω και έτσι μπορώ ακόμα να σε μπορώ. Χωρίς ούτε να αρχίζει σ’ αγαπώ, ούτε να τελειώνει, μόνο να περικλείει.