8 γραπτά σε μία φωτογραφική σπουδή ομίχλης

Υπερφωτισμός στον ήλιο. Χωριστή, Δεκέμβριος ’21

«Στον Α.Α.»

Έρχονται στιγμές που λέω
ογδόντα χρόνια είναι λίγα
άδικα λίγα
και τόσο μεγάλες οι αποστάσεις
από στιγμή σε στιγμή
που ένας Άνσελ Άνταμς
μαρμαρωμένος στον σκοτεινό του θάλαμο
με όλη την ομίχλη των βουνών
στ’ αρνητικά του
δεν μας ήταν αρκετός
για να γεμίσει με εικόνες
τα κενά.

Όλα ομίχλη. Λυδία, Δεκέμβριος ’21

ΟΛΑ ΟΜΙΧΛΗ

Κι ήταν μια ομίχλη από σπασμένα οστά
κάτι ξεχασμένα κλάματα
στο βάθος φώλιαζαν ένα ρυάκι παιδικού γέλιου
και όλες οι ανάσες μου που απόμειναν
πάνω στο στέρνο σου
πώς να μην πήγαινα;
Είχε μια αύρα σπιτικού χαμού ο δρόμος
έβγαζε κατευθείαν μέσα στο σαλόνι
το κρύο περώνιαζε πατρικά την πλάτη μου
γεμάτο φευγιό
κι ο ήλιος υπέθετα ότι ανησυχούσε
-ακούς, μάνα; πάντα ανήσυχα κοιτούσες-
πώς; Πες μου, πώς να μην πήγαινα;

Λίγο ακόμα για τη νύχτα. Δράμα, Δεκέμβριος ’21

ΕΛΕΟΣ

Κι είναι απόψε ομίχλη η νύχτα
κι είναι ομίχλη η πόλη
κι είναι όλες οι μικρές μας λεπτομέρειες
ομίχλη

οι διαβάσεις είναι πια όλες αφύλακτες
και οι προορισμοί ακραία ασαφείς
και οι περαστικοί απροσδιόριστοι

όλα θαμπά, κενά περιγράμματα
και μέσα τους βάζω από το υστέρημά μου
κι είναι τόσο όμορφη η ομίχλη,
τόσο σπλαχνική μαζί μου
έτσι που δεν αφήνει να φανεί τίποτα
γιατί το ξέρουμε όλοι
πόσο ακριβώς είναι το υστέρημα του καθενός.

Γραμμές. Δράμα, Δεκέμβριος ’21

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ

Κι όλες εκείνες οι φωνές που ξεκινούν από το άπειρο και χάνονται στην ομίχλη, δεν μάθαμε τίνος ήταν ή πώς έφτασαν να ξέρουν το όνομά μας. Ούτε και αν ουρλιάζοντας τους φόβους μας μέσα στον πηχτό αέρα βρήκαν κάποια ανακούφιση. Έτσι μπορούμε να υποθέτουμε ό,τι περισσότερο μας βολεύει.

Προσμονή. Λαγκαδάς, Δεκέμβριος ’21

ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Ποιος τολμάει την πτήση σε
τέτοιους καιρούς
τόση ομίχλη κι άλλωστε
γιατί
έτσι που χαμήλωσε ο ουρανός•
ήρθε στα μέτρα μας.
Λίγο ακόμα και τα πουλιά
θα ανοίγουν τα φτερά
όχι για πέταγμα
μα για να μας ξεθάβουν.

Μόνο. Παγγαίο, Δεκέμβριος ’21

ΜΟΝΟ

Κι όμως υπάρχουν πλάσματα
ολομόναχα κάτω από τον ήλιο.
Τόσο μόνα που μετράνε
το κενό που γύρω μας απλώνει
η ομίχλη
για φυσικό φαινόμενο.

Αλκυονίδες μέρες. Δράμα, Θεοφάνεια ’22

ΦΩΤΑ ΟΜΙΧΛΗΣ

Κι έχει το φως
την παγωνιά των δέντρων
έχει έναν υπαινιγμό
που θυμίζει μικρή ηλιοφάνεια
κι όλα τα Θεοφάνεια
θα ‘ταν πιστευτά υπό αυτό
το πρίσμα
αν δεν ακούγαμε
μέσα από την καταχνιά
τις Αλκυόνες
να κελαηδούν θρηνητικά
για τον χαμένο έρωτα
του νεκρού τους Κύηκα
τόσο που κάνουν την ομίχλη
να μοιάζει
φθηνή ανταμοιβή
για ένα ακόμα μεγάλο ψέμα.

Δάσος στην ομίχλη. Δράμα, Ιανουάριος ’22

Ο ΛΑΘΟΣ ΚΑΡΠΟΣ

Έχω από καιρό επιλέξει
το παραμύθι που θα λέω κάθε βράδυ
στα παιδιά μου•
θα ξεκινάει με ομίχλη
ένα δάσος
έναν καρπό απαγορευμένο
αλλά προσβάσιμο
και ακριβώς δίπλα του
το γυμνό της σώμα.
Μα στο τέλος,
θα έχει ένα φοβερό
πλοτ τουίστ.
Ο ήρωας
προς έκπληξη θεών και δαιμόνων
θα διαλέγει το σώμα
θα αφήνει ανέγγιχτο τον καρπό
κι ίσως με τον καιρό
δεν ξέρω, ίσως
σαπίζουν σ’ αυτό τον κόσμο
μόνο τα φρούτα
και όχι τα κορμιά μας.