Καμιά φορά πάω μπροστά σε ένα άλμπουμ ξεθωριασμένων φωτογραφιών και πίνω τον καφέ μου. Γυρνάω τις σελίδες σε μία που γελάς, πίνω και γελάω κι εγώ, γυρνάω πάλι τις σελίδες σε μία που φοράς τα γυαλιά σου και κοιτάς πονηρά κάτω από τις ρυτίδες, γυρνάω το κουπάκι στο τέλος, εσύ ακόμα κοιτάς πονηρά, έχεις ακόμα ρυτίδες, το τουμπάρω πάλι και κοιτώ το κατακάθι, σε ρωτάω τι βλέπεις. Αλλά τίποτα δεν γίνεται κι εγώ δεν ξέρω αν δε μιλάς επειδή δεν βλέπεις τίποτα ή επειδή τα βλέπεις όλα.
Τα 1000mg Απουσίας ήταν μόνο η αρχή 