Αν μόνο κλαίγαμε για ένα πείσμα στο παιχνίδι μας, όπως συχνά κάνουν τα παιδιά, μετά θα το ξεχνούσαμε, θα λέγαμε νοσταλγικά «τι όμορφο που ήτανε ‘κείνο το καλοκαίρι». Αλλά δεν είμαστε παιδιά. Κλαίμε για ενήλικους λόγους, πού να ξεχάσεις. Καλοκαίρι είν’ αυτό;
