Απολογία

Κάθε φορά φεύγω πάνοπλος για τη μέσα χώρα με ένα ευαγγέλιο στο χέρι και ένα ακόμα παιδικό παραμύθι στο στήθος, κάθε φορά με ξεπροβοδίζεις στο κατώφλι του σπιτιού μας ή ταν ή επί τας και έπειτα επιστρέφω σε μαύρο χάλι και με παίρνεις στα χέρια σου και δεν ρωτάς αν πληγώθηκα, το βλέπεις το αίμα, δεν ρωτάς αν τα κατάφερα και πόσους έβαλα στο λεπίδι μόνο με παίρνεις στα χέρια σου και δεν ζητάς για αντάλλαγμα ούτε μία απολογία για τον λεκέ που άφησα πάνω στο νυφικό σου φόρεμα, εκείνο που διάλεξες με τόση προσοχή για να ‘σαι τέλεια σαν από πάντα να ήξερες πως κάποιον νεκρό θα έπρεπε μέσα του να αναστήσεις.