Έγραψα κάποτε σε ένα
ασήμαντο γραπτό μου:
«Αφοπλίζει τον νου ο έρωτας
που εξωθεί έναν άντρα να δαμάσει
τις διαλέκτους των ανθρώπων
για να μπορέσει να πει
«έλα μαζί μου»
σε μία γυναίκα».
Τώρα παίζει στην τηλεόραση
Ψηλά Τακούνια
κι όπως ακούω τη Luz Casal
να τραγουδάει για
τον έρωτα ενός χρόνου
σκέφτομαι πως
θα μάθαινα Ισπανικά
μόνο και μόνο για να σου το τραγουδήσω
πάνω στην ώρα του χωρισμού.
Για να μπορέσω να σου πω
«μείνε μαζί μου».
Και μου είναι πια ξεκάθαρο γιατί
εκείνο το γραπτό είναι ασήμαντο.