Απωλέσθη

Απέμειναν οι πόλεις χωρίς θεατές
απολέσθησαν τα θεάματα
τα πεζοδρόμια, όσα έσπασαν έσπασαν
τα υπόλοιπα καρτερούν ατόφια
τον σεισμό δύο γοφών
οι δημόσιοι δρόμοι πλήττουν,
χωρίς έναν ελάχιστο διαπληκτισμό στο φανάρι
για το τελευταίο ματσάκι ζουμπούλια
ή για το χαμένο δευτερόλεπτο
τα πάρκα παρανοούν σταδιακά
υπό τον αυξανόμενο ήχο των πουλιών
καθώς χτίζουν φωλιές στα παγκάκια
με τα χαραγμένα αρχικά που ξεθωριάζουν
τα μπαλκόνια προβάρουν άνευρα
μπουγάδες αφόρετων ρούχων
με αδειανά τα ντεκολτέ
οι ουρανοί ανοίγουν με ένα μπλε μοναχικό,
αστιγμάτιστο, γεμάτο από οξυγόνο που ζαλίζει
οι κεραμοσκεπές γλιστρούν μαζί με το χιόνι
κάτω από βαριά παπλώματα
εγώ ρωτώ το όνομα σου ξανά από την αρχή
ανακαλύπτεις πως το έχεις ξεχάσει

ίσως να φταίει η πόλη, λες, που έτσι ερειμώθηκε
μαζί της θα το πήρε
ίσως να φταίει που έφυγαν τα θεάματα
ακολουθώντας τους θεατές.

Θα ξεχαστώ έτσι ανώνυμη, μου λες,
όπως κι η πόλη, όπως και τα θεάματα.

Ο έρωτας απολέσθη. Η πόλη απολέσθη.

Διαλέγω να σε ξαναβαφτίσω στα τυφλά