Και άσκοπα μπορούμε

Και βέβαια μπορούμε
Να αγγίξουμε του ουρανού την πλάτη.
Θα κρύψουμε έτσι με την παλάμη τα σύννεφα
Αλλά μπορούμε.
Μπορούμε, βέβαια,
Να σταθούμε ψηλότερα από τους θεούς μας.
Δεν θα υπάρχει επιβλέπων ωστόσο
Αλλά μπορούμε.
Μπορούμε ακόμα
Να αφήσουμε ανεξίτηλη μια αίσθηση αθανασίας.
Μία πέτρα που βάλαμε εμείς
Πάνω σε μία άλλη πέτρα
Θα είναι αρκετό.
Ίσως χαθεί ο ένας έτσι μέσα στον σωρό
Αλλά μπορούμε.
Μπορούμε, τέλος, να μην κάνουμε και τίποτα.
Τεμπέλικα να κοιτάμε τα σύννεφα που τρέχουν
Να μιλάμε μάταια με τους θεούς μας
Τις πέτρες να πετάμε στο νερό καθισμένοι στ’ ακρογιάλι.
Θα μας πουν τότε πως άσκοπα ξοδέψαμε τις ζωές μας.
Αλλά εμείς, μπορούμε.