Στίξεις

 

Τα σημεία στίξης στη γραφή του καθενός είναι η πρώτη υπαινικτική πράξη ομολογίας του συγγραφέα προς τον αναγνώστη, γεγονός που μου θυμίζει πως:

είμαι υπερβολικά σπάταλος με τα κόμματα,
-χρειάζομαι, θαρρώ, τις ανάσες περισσότερο απ’ όλα-

φειδωλός με τα αποσιωπητικά,
-μα… αν έχω κάτι να πω, θα το πω-

αμελής με τα εισαγωγικά,
-σπάνια έχει τόση σημασία το «ποιος» είπε και «τι»-

απόλυτος με τις τελείες
-τελειώνουν όλα. Ασχέτως ορθότητας. Επιθυμίας. Ή αντίρρησης.-

αλλά πρωτίστως, δύσπιστος με τα θαυμαστικά,
-δεν ορίζει το σημείο στίξης τον θαυμασμό αλλά τα όσα προηγούνται!-

πράγμα που μου επιτρέπει να ζω με την ερωτική απελπισία του ερωτηματικού
-με θρέφει η αμφιβολία ή εγώ εκείνη;

Και δεν θέλω καν να αναλογιστώ τον στιγμιαίο δισταγμό μίας άνω τελείας.