6. Γκολ, ρε πούστη μου!

Όταν ο Πολύκαρπος γύρισε σπίτι, εκείνο το απόγευμα, βρήκε τον Μηνά στο σαλόνι μαζί με την Σοφία. Με το που άκουσε την πόρτα της εισόδου και είδε τον πατέρα του, ο Μηνάς πετάχτηκε όρθιος και έφυγε τρέχοντας στο μπάνιο. Ο Πολύκαρπος προχώρησε κοιτάζοντας πότε την πόρτα που μόλις είχε βροντήξει και πότε την γυναίκα. Έκρυβαν κι οι δυο τα μυστικά τους. Η μία καλύτερα από την άλλη.

«Τι έγινε ρε Σόφη;» ρώτησε καθώς κρεμούσε το σακάκι του στον καλόγερο της εισόδου. «Τι έπαθε το παιδί;»

Εκείνη άρχισε να στρίβει την άκρη της μπλούζας της.

«Ξέρεις, Πολύκαρπε», του είπε δειλά «πόσο αγαπάει την λογοτεχνία ο Μηνάς…»

«Κάτι κατάλαβα!» απάντησε εκείνος.

«Διαβάζει πολύ.»

«Πράγματι.»

«Του αρέσει ο Καβάφης.»

«Ναι.»

«Και τελευταία διαβάζει και πολύ Σεντάρις!» του είπε εκείνη εμφατικά.

«Σοφούλα, κόψε, ρε πούστη μου, τον πρόλογο. Ξέρω, το παιδί είναι αστέρι στην λογοτεχνία. Τι έπαθε, πες μου!»

«Αμάν μωρέ Πολύκαρπε με το “ρε πούστη μου”! Πότε θα το κόψεις επιτέλους!» του είπε και σηκώθηκε. «Σκασμένος είναι. Έχει κάνει κάνα- δυο κοπάνες στα Μαθηματικά και έχει μείνει πίσω. Ε… τώρα αγχώνεται πώς θα τους προλάβει.»

Ο Πολύκαρπος χαμογέλασε και την πλησίασε. Της έπιασε το χέρι μέσα στις χούφτες και το τράβηξε απαλά μακριά από το στρίφωμα της μπλούζας.

«Ασ’ την, θα την χαλάσεις στο τέλος, όπως την άλλη, θυμάσαι;»

Εκείνη τον κοίταξε και τράβηξε απότομα το χέρι της.

«Ωχ μωρέ Πολύκαρπε, με τις εξυπνάδες σου!» του είπε με θυμό που έζεχνε μέτρια θεατρικότητα. «Να σου βάλω να φας; Έχει αρακά.»

Χωρίς να περιμένει απάντηση απομακρύνθηκε προς την κουζίνα.

Εκείνος κάθισε στον καναπέ και άναψε ένα τσιγάρο.

«Όχι αγάπη μου. Σκεφτόμουν να βγούμε σήμερα», απάντησε.

Το κεφάλι της πρόβαλε από την πόρτα της κουζίνας.

«Να πάμε που; Τετάρτη είναι. Τα παιδιά έχουν σχολείο αύριο!»

«Σήμερα ανοίγει το “Σινέ Παράδεισος”. Θυμάσαι; Ο θερινός στον Κορυδαλλό. Έχει και ωραία ταινία. Θα χαρεί κι ο γιος μας, θα του αρέσει σίγουρα.»

«Τι ταινία;», τον ρώτησε με εκείνη την γυναικεία προσποιητή αδιαφορία, την γεμάτη ηλεκτρισμό και έξαψη. Πάντα αγαπούσε τον κινηματογράφο και ο “Παράδεισος”, ήταν μία μικρή όαση πάνω στις ταράτσες των δημαρχείων.

«Παίζουν τον “Καβάφη”, του Σμαραγδή. Έχω ακούσει ότι είναι εξαιρετικό», της απάντησε εκείνος χαμογελώντας.

Πήγαν. Η Ελπίδα ήταν μικρή και δεν κατάλαβε πολλά αλλά της άρεσε η μουσική. Η Σοφία στριφογύριζε ώρες- ώρες στην καρέκλα της, όταν όμως την ρώτησε, του απάντησε πως πέρασε υπέροχα, στρίβοντας ξανά την μπλούζα της. Ο Μηνάς, κάποιες στιγμές κοιτούσε με μάτια ορθάνοιχτα, άλλες είχε το κεφάλι σκυφτό και κάποιες δάκρυζε. Όταν τον ρώτησε ο Πολύκαρπος πως του είχε φανεί η ταινία, εκείνος του πέταξε ένα ξερό “καλή”.

«Απλά καλή; Ταινιάρα ήταν, ρε πούστη μου!»

Προφανώς, του Πολύκαρπου του άρεσε ο Σμαραγδής. Ίσως να ήταν και ο μοναδικός που είχε απολαύσει την ταινία, γιατί κανείς δεν την ανέφερε ξανά μέχρι το 2004 και τον τελικό του Euro.

Ο Πολύκαρπος δεν παρακολουθούσε ποδόσφαιρο. Είχε να βρεθεί σε αγώνα από τις 8 Φεβρουαρίου του 1981. Ολυμπιακός- ΑΕΚ. Έξι- μηδέν. Εικοσιένα για όλους.

Όμως τα χρόνια είχαν περάσει, κάνει θαύματα αυτή η διαδικασία στην μνήμη, και το Euro ήταν μεθυστικό. Είχε λοιπόν προετοιμαστεί από νωρίς με μπύρες και κάτι πικάντικα πατατάκια που έτρωγε με μανία και περίμενε να ξεκινήσει ο αγώνας όταν χτύπησε το κουδούνι και μπήκε μέσα ο Μηνάς.

Σπούδαζε ιατρική –φαίνεται πως τελικά εκείνες οι κοπάνες στα μαθηματικά δεν τον είχαν επηρεάσει τόσο σημαντικά. Μια χαρά είχε καλύψει το χαμένο έδαφος- και έμενε σε ένα δυάρι στην Κυψέλη.

«Καλώς τ’ αγόρι μου!», αναφώνησε ο Πολύκαρπος. «Έλα, έλα να το δούμε παρέα! Η μάνα σου πήγε με την Καίτη για ποτό, δεν με αντέχει λέει όταν βλέπω μπάλα. Κάνω σαν κάφρος! Κάθισε!»

Η χαρά του σκόνταψε στο πρόσωπο του Μηνά.

«Πατέρα, ήθελα να μιλήσουμε. Δεν θα μείνω…» ξεκίνησε να λέει ο Μηνάς αλλά ο Πολύκαρπος ήταν ανένδοτος.

«Τελικό παίζουμε ρε πούστη μου! Τελικό! Όχι, όχι! Θα κάτσεις να κάνουμε αντροπαρεά, μην αφήνεις το γέρο σου μόνο!» του φώναξε χαρούμενος ο Πολύκαρπος από την κουζίνα και γύρισε με δύο παγωμένες Χάινεκεν. Ο Μηνάς κάθισε απρόθυμα.

Το ματς ξεκίνησε μουδιασμένα. Τί κάνεις; Πως πάει η δουλειά; Η σχολή; Έκοψες καμία αρτηρία; Θέλεις άλλη; Εγώ θα πάρω μία.

Μέχρι το πεντηκοστό λεπτό, ο Μηνάς είχε γίνει ένα κουρέλι.

«Πατέρα, πρέπει να μιλήσουμε για κάτι σημαντικό», είπε ξέπνοα.

«Ε, κάτσε να τελειώσει το παιχνίδι!»

«Πατέρα, πρέπει να σου πω…»

Ο Πολύκαρπος ακούμπησε την μπύρα του στο τραπεζάκι. Γύρισε προς τον Μηνά και ακούμπησε τα χέρια του στους ώμους του. Άπλωσε ένα ζεστό χαμόγελο πάνω στο σκοτεινό πρόσωπο του παιδιού του.

«Μηνά», του είπε απαλά. «Είμαστε εντάξει.»

Έκανε μία παύση και τον κοίταξε όλο αγάπη.

«Αλήθεια», συνέχισε. «Είμαστε εντάξει, φως μου.»

Έπειτα τον άφησε και γύρισε ξανά στην τηλεόραση.

«Μόνο», του είπε ξαφνικά «μην περιμένεις να κόψω τα “ρε πούστη μου”! Δεν το ‘χω!»

Ο Μηνάς τον κοιτούσε με το στόμα ανοιχτό.

«Πως… Θέλω να πω, πότε το κατάλαβες;» ρώτησε τελικά.

«Πριν χρόνια. Στον “Καβάφη”. Σε πόνεσε εκείνη η ταινία», απάντησε ο Πολύκαρπος και ήπιε μια γουλιά χωρίς να πάρει το βλέμμα από την οθόνη και το κόρνερ που ετοιμαζόταν να εκτελέσει η Ελλάδα.

«Κι έπειτα, ξέρεις πόσο προσεκτική είναι η μητέρα σου με τα ρούχα της, έτσι; Πέντε μπλούζες έχει χαλάσει μόνο. Ε, μετά τον αγώνα, θύμισε μου να σου πω πώς χάλασε μία από αυτές.»

Ο Μηνάς δεν μπορεί να συνέλθει. Ξαφνικά, επικρατεί γύρω του πανζουρλισμός, που τον προκαλεί αποκλειστικά και μόνο ένας άνθρωπος ενώ ο εκφωνητής φωνάζει:

«Γκοοοοολ ο Χαριστέας, εμείς προχωράμε, αυτοί υποχωρούν. Βρε μήπως ο Βάσκο Ντα Γκάμα ήταν Έλληνας; Πρωταθλήτρια Ευρώπης η Ελλάδα, δεν περιγράφω άλλο!»

Ο Πολύκαρπος πετάγεται όρθιος και σφίγγει πάνω του τον Μηνά, ενώ φωνάζει «Γκολ, ρε πούστη μου! Γκοοοολ!»

Ο Πολύκαρπος φωνάζει κι ο Μηνάς κλαίει, κλαίει κι όλο τον σφίγγει πάνω του και φωνάζει κι αυτός «γκολ» ενώ νοιώθει τον πατέρα του να τον φιλάει στο μέτωπο και στα μαλλιά. Κι ο Πολύκαρπος που δεν ήθελε να κλάψει για την εμπιστοσύνη που τόσα χρόνια δεν του πρόσφερε κανείς, ξαφνικά το κάνει με αφορμή ένα γκολ. Ένα χρυσό γκολ ρε πούστη μου, κατευθείαν στο γάμα της εστίας.